Zelf volg ik met interesse de ontwikkelingen van natuureducatie; Hiep hiep hoera voor IVN (maar ook voor al die kleinere spelers), die al 10 jaar buitenlessen op het conto heeft staan; een initiatief dat klein begon, maar zich als een olievlek over het land uitspreidt. Vanuit verschillende onderwijslagen klinken er positieve berichten over de kracht van buitenonderwijs die actief de verbinding met natuur opzoekt. Neem het voorbeeld van de docent biologie die een legendestatus in de wandelgangen van de school verwierf door het delen van haar passie voor bushcraft -regen of geen regen.
Nu denk ik niet dat bosmiddagen en buitenspelen een erg nieuw fenomeen zijn. Ik zie de bosmiddagen op de Brabantse zandgronden van 20 jaar geleden nog helder voor me. Alleen, om natuurinclusief onderwijs meer structureel ingebed te krijgen in het curriculum is een uitdaging van een andere orde, en broodnodig, want wij zijn als dieren te veel vereenzelvigd geraakt met ons mensenpak.
Ga naar buiten en kom erachter dat je niet het middelpunt bent van de wereld. Iemand uit het publiek zei het mooi: Wanneer je de tijdlijn van de aarde volgt binnen het kader van de deeptime walk workshop, dan doen schavuiten zoals Trump er weinig meer toe. Buiten in verbinding met biosfeer en bomen enzo verliezen de alledaagse beslommeringen en de zwaarte van het leed in de wereld, voor even hun scherpe randjes. Natuur biedt verstilling en veiligheid. Het buiten zijn dankzij de deeptime walk schetst een voorbeeld van hoe natuurverbinding lichtheid kan brengen.
Tegelijkertijd, de echte moeilijkheden in het leven lossen niet vanzelf op. Bijvoorbeeld wanneer je door een mug wordt gestoken terwijl je lekker op je blote voeten buiten je zegeningen staat te tellen, dan zal de dankbaarheid voor alles wat leeft minder de boventoon voeren. Als je daarna verschijnselen van knokkelkoorts begint te ontwikkelen, dan is het handig dat je hebt leren herkennen dat het om een tijgermug ging die je stak, en hoe daarop te reageren/ tegen te ageren. Die tijgermug is net als jij, ik en eigenlijk alle andere organismes op aarde om te overleven. We hebben elkaar blijkbaar nodig en kunnen daarom maar het beste een manier vinden, leren, om ons te verhouden tot dit web van eten en gegeten worden. Natuureducatie maakt een mooi begin de complexiteit, schoonheid en gruwelijkheid daarvan te ontrafelen.
