Earth Day

22 april 2023
Earth Day

Irene van Lippe-Biesterfeld en Matthijs Schouten schreven een brief voor Lieve Aarde.

Liefdesbrief aan de Aarde.

Ik wil je voelen, ruiken, proeven, kussen. Ik wil je weten,
horen, verstaan. Leven vanuit het bewustzijn van
gemeenschappelijkheid met je planten, dieren en
mineralen en fungi, jouw hele symfonie van kleur, klank, je
levenkracht, betekent voor mij voortdurend in een wereld
vol wonderen en verwondering zijn. Door jou steeds
dieper te leren kennen, is mijn leven zo veel rijker, voller
en blijder en schoner geworden. Door jou ben ik geworden
die ik ben, in een wereld van kleur en creativiteit. Ik houd
van je wilde woeste verfijnde onbeschrijfelijke schoonheid.
Jouw liefde neem ik in diepe dankbaarheid in mij op en
laat die tot in mijn kern door dringen. Deel van. Mooie
unieke planeet Aarde, cirkelend, gevoed door en in de
kosmos, zon en planeten. Ik houd van je voorspelbaarheid
en grilligheid. Kan bang voor je zijn, ja dat ook: voor de
hoge golven van je oceaan, voor je bevingen, en stormen
over bergen en in valleien, blikseminslag; maar dan weer
de tere kleuren van een zonsondergang.
Ik geef je ook mijn pijn over wat ik je aandoe als mens. Ik
geef je mijn verdriet over het menselijk onbegrip; het
misverstand dat jij ons mensen zou toebehoren. Ik wens
je vrijheid, ruimte, onbeperkt, on-beknot.
Als ik straks van je wegga, neem ik jouw voeding en
leringen en levenskracht die in mij opgeslagen zijn met me
mee als een zaadje, misschien nuttig voor ergens anders.
Dank je Aarde, ik hou van jou.

_ Irene van Lippe

Aarde,

Nu ik je een brief ga schrijven, merk ik dat ik niet goed weet hoe je aan te spreken. Mijn eerste neiging was ‘U’ te gebruiken. Daarbij dacht ik aan wat ik leerde op mijn reizen door India. Veel hindoes zeggen bij het opstaan ’s ochtends: “Moeder Aarde dank U dat U mij draagt en vergeef me dat ik op U ga staan.”

In deze aanspreekvorm ligt respect, maar ook een afstandelijkheid die ik niet voel. Want je bent de meest constante een meest nabije aanwezigheid geweest in de zeventig jaren waarin ik geleefd heb. Daarom dan toch maar ‘je’ als aanspreekvorm.
Mijn vroegste herinnering uit mijn leven is dat ik onder een grote lindenboom op mijn rug op je lig met mijn hoofd rustend in de schoot van mijn menselijke moeder. Zij las een boek en ik keek naar het spel van het licht in het groene bladerdek. Die herinnering brengt een gevoel van volmaakte geborgenheid.

Je hebt me niet alleen altijd gedragen, maar ook gevoed en gelaafd; me oneindig veel vormen, kleuren, geuren en schoonheid geschonken, Ik zal nooit vergeten hoe je me voor het eerst het blauw van je korenbloemen toonde en het tere lila van je waterviolieren; de zachtheid van je mossen liet voelen.

Maar je hebt me ook angst ingeboezemd. Toen het schip waarmee ik op een van je zeeën voer, bijna verging; toen ik langs je afgronden liep in de Himalaya; toen je me bovenop een bergtop in Ierland in zo’n dichte mist hulde dat het een etmaal lang voor mij onmogelijk was weer af te dalen.

In wat voor verschijningsvormen dan ook, je was er altijd en ik wil me verontschuldigen voor al die keren dat ik dat vanzelfsprekend vond of waarin ik je achteloos behandelde.

Het is me steeds duidelijker geworden dat ik niet op of met je leef, maar dat ik alleen maar kan leven omdat jij er bent. Ik diepste zin behoor ik jou toe.

_ Matthijs Schouten